Πολλά είπε ο κ. Μάνος στη χθεσινή συνέντευξή του στην ΝΕΤ, με την κα. Έλλη Στάη. Εκτός από τη συζήτηση για την εθνική σύνταξη πολύς λόγος έγινε και για την ανάγκη δραστικής μείωσης του δημοσίου τομέα, "δίαιτας", όπως την περιέγραψε χαρακτηριστικά ο κ. Μάνος. Ο αριθμός που ο κ. Μάνος έδωσε πρόχειρα ως αριθμό υπαλλήλων, κατά τον οποίο χρειάζεται να μειωθεί το δημόσιο, είναι 400.000. Αυτό θεωρείται από πολλούς ως ψυχρή, ανάλγητη λογική. Όμως μια τέτοια θεώρηση παραβλέπει τόσο τις λεπτομέρειες της προτάσεως της Δράσης, όσο και τις τραγικές συνέπειες που έχει για όλη τη χώρα, ακόμη και για τους πιο φτωχούς συμπολίτες μας, η διατήρηση αυτού του τεράστιου κράτους. Ας τα δούμε ένα-ένα (με την "αναλγησία" στο τέλος).
1. Το δημόσιο τροφοδοτείται αποκλειστικά από τους φόρους και τα δανεικά. Τα δανεικά μας τελείωσαν, οπότε για τη συντήρηση του δημοσίου απαιτείται η αύξηση των φορολογικών εσόδων (την οποία η κυβέρνηση επιδιώκει να καλύψει μέσω αυξήσεως των φορολογικών συντελεστών). Όμως η αύξηση της φορολογίας είναι πλέον τέτοια, που οδηγεί πολλές επιχειρήσεις στο κλείσιμο και πάνω από 700.000 συμπολίτες μας στην ανεργία. Οι 700.000 αυτοί άνεργοι (που θα αυξηθούν) είναι η θυσία που πληρώνουμε ως κοινωνία, για διατήρηση αναλλοίωτου του τεράστιου δημοσίου.
2. Φόρους πληρώνουν όλοι, ακόμη και οι φτωχότεροι. Ο ΦΠΑ, ο φόρος στα καύσιμα, οι φόροι σε καθημερινές συναλλαγές επιβαρύνουν και τους πιο φτωχούς συμπολίτες μας. Έτσι, η συντήρηση του δαπανηρού κράτους πλήττει όλους ανεξαιρέτως. Είναι ηθικό αυτό; Χρήματα που ξοδεύονται και δεν έχουν ανταποδοτικότητα (έστω και στοιχειώδη) για κανένα έλληνα πολίτη είναι, στην ουσία, χρήματα πεταμένα. Η κατανάλωση μειώνεται, επειδή έχει επιβαρυνθεί με τους φόρους, και αυτό έχει επίσης ως αποτέλεσμα να κλείνουν επιχειρήσεις, που δεν έχουν πλέον πωλήσεις - και αυξάνεται η ανεργία κ.ο.κ. Ανάλγητος, επομένως, είναι όποιος επιθυμεί τη διατήρηση αυτής της κατάστασης και τη διαρκή αύξηση της ανεργίας στον ιδιωτικό τομέα - η οποία σύντομα, μαζί με τη μείωση της οικονομικής δραστηριότητας, θα εκμηδενίσει και τα φορολογικά έσοδα. Σε μία τέτοια περίπτωση το κράτος θα καταρρεύσει και το σύνολο των υπαλλήλων του θα απολέσουν, ουσιαστικά, τα εισοδήματά τους.
3. Τούτων δοθέντων, πρέπει να συμφωνήσουμε κατ' αρχήν (έστω και σε επίπεδο ευχής) ότι δεν μπορεί να διατηρηθεί το κράτος στο σημερινό μέγεθος ούτε ο σημερινός αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων. Τι έχει προτείνει η Δράση; Όσοι απολύονται να λαμβάνουν για 3 έτη το 70% των βασικών τους αποδοχών. Θα ξέρουν ότι έχουν ένα βασικό εισόδημα εξασφαλισμένο για μεγάλο χρονικό διάστημα, κατά το οποίο θα μπορούν να αναζητήσουν εργασία, να κάνουν κάποια επιχείρηση κ.λπ. Εννοείται ότι, αν βρουν εργασία στην τριετία, θα εξακολουθήσουν να λαμβάνουν αυτή τη μειωμένη μισθοδοσία, η οποία θα είναι το αντίστοιχο με την αποζημίωση λόγω καταγγελίας στον ιδιωτικό τομέα (παρεμπιπτόντως, σήμερα δεν προβλέπεται καμμία αποζημίωση για δημοσίους υπαλλήλους που χάνουν την εργασία τους, λόγω κατάργησης της θέσεώς τους). Παράλληλα, θα καταστεί εφικτό να μειωθούν σημαντικά οι φόροι, πράγμα που, σε συνδυασμό με άλλες μεταρρυθμίσεις (λ.χ. ασφαλιστικό), θα φέρει τόνωση στην αγορά, επενδύσεις, ανάπτυξη και πολλές νέες θέσεις εργασίας.
Συμπερασματικά, ανάλγητος είναι αυτός που θέλει να διατηρήσει μια κατάσταση, η οποία με μαθηματική βεβαιότητα θα οδηγήσει στην εξαθλίωση του ιδιωτικού, πρώτα, και του δημοσίου, πολύ σύντομα, τομέα. Το κράτος στο σημερινό του μέγεθος δεν είναι διατηρήσιμο. Υπηρεσίες χρήσιμες προσφέρει όποιος αναζητεί τον τρόπο της δραστικής του μείωσης με άμβλυνση, κατά το δυνατόν, των συνεπειών αυτής της μείωσης στους απολυομένους υπαλλήλους.
Addendum, 17 Απριλίου 2012: Οι αναφορές σε «αναλγησία» ξαφνικά επιτάθηκαν. Οι κοινωνικά ευαίσθητοι ισχυρίζονται ότι με μικρές μεταρρυθμίσεις, χωρίς απότομες κινήσεις, θα επιτευχθεί το ίδιο αποτέλεσμα, χωρίς εν τω μεταξύ να έχουν προκληθεί κοινωνικές αναταραχές. Παραβλέπουν, ωστόσο, ότι οι επιχειρήσεις κλείνουν με καταιγιστικό ρυθμό, η μία μετά την άλλη, οι άνεργοι στον ιδιωτικό τομέα αυξάνονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Είναι «κοινωνικά ευαίσθητη« η διατήρηση αυτής της κατάστασης; Και υπάρχει κάποιος που περιμένει ότι, χωρίς να πάρει μπρος η αγορά, θα ανακοπεί το κύμα κλεισιμάτων επιχειρήσεων και απωλειών θέσεων εργασίας; Ή, περαιτέρω, ότι αυτό δεν θα προκαλέσει κοινωνική έκρηξη; Θα μπορούσε κανείς να συζητήσει περισσότερο ομαλό τρόπο προσαρμογής για τους δημοσίους υπαλλήλους που θα χάσουν τη θέση τους (λ.χ. να λαμβάνουν πλήρεις αποδοχές για δύο έτη χωρίς να εργάζονται ή κάτι καλύτερο), εφ' όσον πάντοτε έχουμε συγκεκριμένο χρονικό σημείο στον ορίζοντα, στο οποίο θα σταματήσει η μισθοδοσία τους. Αλλά όποιος δεν αποδέχεται την άμεση ανάγκη δραστικής μείωσης του κράτους, μάλλον θέλει απλώς να χαϊδεύει αυτιά.
Addendum, 17 Απριλίου 2012: Οι αναφορές σε «αναλγησία» ξαφνικά επιτάθηκαν. Οι κοινωνικά ευαίσθητοι ισχυρίζονται ότι με μικρές μεταρρυθμίσεις, χωρίς απότομες κινήσεις, θα επιτευχθεί το ίδιο αποτέλεσμα, χωρίς εν τω μεταξύ να έχουν προκληθεί κοινωνικές αναταραχές. Παραβλέπουν, ωστόσο, ότι οι επιχειρήσεις κλείνουν με καταιγιστικό ρυθμό, η μία μετά την άλλη, οι άνεργοι στον ιδιωτικό τομέα αυξάνονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Είναι «κοινωνικά ευαίσθητη« η διατήρηση αυτής της κατάστασης; Και υπάρχει κάποιος που περιμένει ότι, χωρίς να πάρει μπρος η αγορά, θα ανακοπεί το κύμα κλεισιμάτων επιχειρήσεων και απωλειών θέσεων εργασίας; Ή, περαιτέρω, ότι αυτό δεν θα προκαλέσει κοινωνική έκρηξη; Θα μπορούσε κανείς να συζητήσει περισσότερο ομαλό τρόπο προσαρμογής για τους δημοσίους υπαλλήλους που θα χάσουν τη θέση τους (λ.χ. να λαμβάνουν πλήρεις αποδοχές για δύο έτη χωρίς να εργάζονται ή κάτι καλύτερο), εφ' όσον πάντοτε έχουμε συγκεκριμένο χρονικό σημείο στον ορίζοντα, στο οποίο θα σταματήσει η μισθοδοσία τους. Αλλά όποιος δεν αποδέχεται την άμεση ανάγκη δραστικής μείωσης του κράτους, μάλλον θέλει απλώς να χαϊδεύει αυτιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου