Εξακολουθεί να μην εξευρίσκεται λύση στο ζήτημα της προαναγγελθείσας απεργίας της Πανελλήνιας Ναυτικής Ομοσπονδίας. Εκφράζονται φόβοι ότι, εάν πραγματοποιηθεί η απεργία, θα νεκρώσει η κίνηση από και προς τα νησιά της χώρας, θα επέλθει μεγάλο πλήγμα στον τουρισμό και στους παραγωγούς γεωργικών προϊόντων, τα οποία δεν θα φθάσουν εγκαίρως στα σημεία διαθέσεώς τους προς τους καταναλωτές. Το ζήτημα της νόμιμης κήρυξης της απεργίας ή της τυχόν καταχρηστικότητάς της έχει σημασία. Ακόμη μεγαλύτερη σπουδαιότητα, όμως, έχει ένα άλλο στοιχείο που παρατηρείται σε πολλές απεργιακές κινητοποιήσεις: η λεγόμενη "περιφρούρησή" τους, δηλαδή η επέμβαση των απεργών (συνήθως και πολλών άλλων, που δεν έχουν σχέση με την ίδια την απεργία) που αποτρέπει, διά της βίας, τη λειτουργία μιας επιχείρησης ή την παροχή μιας υπηρεσίας προς το κοινό. Ποιος δεν θυμάται μέλη της ΠΝΟ και του ΠΑΜΕ να στέκονται στους καταπέλτες των πλοίων, εμποδίζοντας τον απόπλου τους; Αντίστοιχο φαινόμενο παρατηρήθηκε τις προάλλες με οδηγούς ΚΤΕΛ που έκαναν "μπλόκο", εμποδίζοντας τα λεωφορία να ξεκινήσουν το δρομολόγιό τους. Επίσης, οι ανθρώπινες αλυσίδες που συχνά δημιουργούνται έξω από διάφορες βιομηχανίες ή άλλους χώρους επιχειρήσεων, που εμποδίζουν την είσοδο σ' αυτές του προσωπικού που δεν απεργεί.
Πρόκειται για ένα φαινόμενο παρανομίας, που δεν έχει καμμία σχέση με την απεργία. Η απεργία είναι ένα ατομικό δικαίωμα που ασκείται συλλογικά, δηλαδή ο καθένας είναι ελεύθερος να απεργήσει (εάν έχει την κάλυψη μιας συνδικαλιστικής οργάνωσης) ή να μην απεργήσει και δεν μπορεί να του επιβληθεί ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Απεργία σημαίνει αποχή από την εργασία. Δεν σημαίνει παρεμπόδιση άλλων να εργασθούν ή της επιχείρησης να λειτουργήσει. Ενέργειες σαν κι αυτές των ανθρωπίνων αλυσίδων συνιστούν παράνομη βία και, ουσιαστικά, ακυρώνουν το πραγματικό δικαίωμα της απεργίας, αφού στερούν από όσους επιθυμούν το δικαίωμα να εργασθούν.
Αυτό χρειάζεται να γίνει κατανοητό. Όποιος κινείται δικαστικώς κατά αυτών που παρεμποδίζουν την είσοδό του στο χώρο εργασίας του, διαφυλάσσει το δικό του δικαίωμα στην εργασία και το δικό του δικαίωμα στην απεργία, που συνίσταται στη μη-συμμετοχή του σε μία απεργία, στην οποία δεν συμφωνεί. Δεν προσβάλλει το δικαίωμα στην απεργία όσων επιθυμούν να απεργήσουν, διότι το δικαίωμά τους αυτό φθάνει μέχρι του σημείου να μην προσέλθουν στην εργασία, όχι να επιβάλουν τη βούλησή τους σε όλους τους συναδέλφους τους. Αλλά και ο επιχειρηματίας ή ο δημόσιος ή ιδιωτικός φορέας που ζητεί την επέμβαση της αστυνομικής δύναμης για να ξεπεράσει ένα τέτοιον αποκλεισμό, δεν πλήττει κανένα δικαίωμα ούτε "ποινικοποιεί" τους αγώνες των εργαζομένων. Ποινικοποίηση υπάρχει όταν κάτι που ήταν μέχρις ενός σημείου νόμιμο, καθίσταται παράνομο. Όχι όταν καταστέλλεται η παράνομη δραστηριότητα. Η απεργία, όπως και κάθε μορφής κινητοποίηση, πρέπει να έχει ως όριο τους νόμους.
Αφήνοντας κατά μέρος τις δυσμενείς συνέπειες που έχει κάθε τέτοιας μορφής κινητοποίηση για τους εμπλεκομένους (τους επιβάτες που δεν θα ταξιδέψουν, τους αγρότες που δεν θα μπορέσουν να διαθέσουν το προϊόν του μόχθου τους), κυριότερο θύμα αυτής της πρακτικής είναι το ίδιο το κράτος δικαίου, η νομιμότητα. Οι αστυνομικές αρχές που δεν επεμβαίνουν, μολονότι καλούνται προς τούτο, μολονότι διαπιστώνουν τη διάπραξη αυτοφώρων αδικημάτων, δεν είναι "ουδέτερες", όπως συχνά διατείνονται. Δεν είναι ουδετερότητα ένα όργανο της τάξεως να μη διαλέγει μεταξύ νομιμότητας και παρανομίας. Διαπράττουν παράβαση καθήκοντος και πρέπει κάποτε να τεθούν και αυτές προ των ευθυνών τους. Διαφορετικά, η τήρηση της στοιχειώδους νομιμότητας στη χώρα μας θα παραμείνει γράμμα κενό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου