Τελικά το μεγαλύτερο έγκλημα, σε πολιτικό επίπεδο, είναι να μη λες ολόκληρη την αλήθεια. Αυτοί που κραύγαζαν ότι ο Παπανδρέου τους εξαπάτησε με το "λεφτά υπάρχουν!" (του οποίου το ακριβές νόημα είναι ακρούντως διαφορετικό από το συνήθως προσδιδόμενο, αλλά τέλος πάντων) είναι οι ίδιοι που, από την άλλη πλευρά, υπόσχονται εύκολες λύσεις, κολακεύοντας τους ψηφοφόρους αμέσως ή εμμέσως. Η κολακεία, φυσικά, είναι μέσα στο παιχνίδι και όποιος παρασύρεται από αυτήν (πιστεύοντας ότι έχει καταπληκτικό DNA, ότι τα όποια σφάλματα έχει κάνει στη ζωή του οφείλονται σε αεροψεκασμούς ή, εν πάση περιπτώσει, δεν είχε μερίδιο ευθύνης - έστω και ως ψηφοφόρος ή αδρανής πολίτης - στη σημερινή κατάντια) το πράττει ιδίω κινδύνω. Αλλά η ελλιπής πληροφόρηση, μολονότι πάλι σημαντικό μερίδιο ευθύνης πέφτει στον μη αναζητούντα περισσότερα ψηφοφόρο, ενέχει και το στοιχείο της εξαπάτησής του από τους διαφόρους πολιτικούς ταγούς.
Εδώ, ακόμη και σήμερα, πολλοί δεν έχουν πληροφορηθεί την κατάσταση της χώρας. Τι σημαίνει ότι χρωστάμε, τι σημαίνει έλλειμμα και δανεικά, τι θα σημάνει αν κλείσει ο κρουνός των δανεικών. Δεν καταλαβαίνουν ότι η οικονομία μας έγινε, τα τελευταία 30 χρόνια, εξαρτημένη - όχι συνδεδεμένη με την παγκοσμιοποιημένη οικονομία, αλλά εξαρτημένη, επειδή, για να λειτουργήσει, χρειάζεται χρήματα απ' έξω. Αυτό οφείλεται σε δύο παράγοντες - στο δημοσιονομικό έλλειμμα (το κράτος ξοδεύει περισσότερα από όσα εισπράττει) και δεύτερο, και κυριότερο, στο έλλειμα στο ισοζύγιο πληρωμών (τα χρήματα που βγαίνουν από τη χώρα είναι περισσότερα από αυτά που μπαίνουν, λόγω τουρισμού, ευρωπαϊκών προγραμμάτων, εισαγωγών, ναυτιλιακών, μεταναστευτικών ή άλλων εμβασμάτων και τα ελλείποντα αναπληρώνονται, κατά κάποιον τρόπο, από τα δανεικά). Σήμερα, δηλαδή, δεν μπορεί η οικονομία (με τη μορφή που την ξέρουμε) να παραμείνει συνδεδεμένη με τη διεθνή οικονομία χωρίς πάρα πολλά δανεικά.
Δεν έχουν πληροφορηθεί πολλοί, ακόμη, ότι ο λόγος, για τον οποίο η οικονομία μας είναι ελλειμματική, είναι το τεράστιο κράτος. Οι υποχρεώσεις που έχει αναλάβει, τα έξοδα που πραγματοποιεί, είναι τέτοια, ώστε να χρειάζεται κάλυψη από δανεικά, προκειμένου το κράτος να είναι συνεπές στις υποχρεώσεις του (και δεν είναι πάντα: χρωστά κοντά στα 7 δισεκατομμύρια ευρώ σε ιδιώτες προμηθευτές, ενώ δεν έχει επιστρέψει και ΦΠΑ σε εξαγωγείς και άλλους επιχειρηματίες). Παραπέρα, όσο περισσότερο αναξιόπιστο αποδεικνύεται το ελληνικό κράτος, τόσο πιο δύσκολο είναι να βρει πρόθυμους να το δανείσουν - και αυτός είναι ο λόγος που έκλεισαν οι αγορές για την Ελλάδα και παρέμεινε αποκλειστική λύση το μνημόνιο. Εάν δεν είχαμε ανάγκη δανεισμού ή, σε αντίθετη περίπτωση, εάν το κράτος μας είχε αποδειχθεί αξιόπιστο, δεν θα είχαμε ανάγκη το μνημόνιο.
Αλλά και κάτι άλλο δεν θα είχε γίνει: δεν θα είχαμε ζήσει αυτή την τεχνητή ευημερία που διέκρινε τις δεκαετίες του 1980, του 1990 και του 2000. Οι κυβερνώντες δεν θα είχαν αξιοποιήσει τα φορολογικά έσοδα, τα δισεκατομμύρια των ευρωπαϊκών προγραμμάτων και τα τόσα δανεικά απ' έξω για να γαντζώνονται στην εξουσία με τις πολιτικές χάρες και τα χρήματα που μοίραζαν απλόχερα στους δικούς τους. Το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία δεν θα είχαν δημιουργήσει κομματικούς στρατούς, οι οποίοι σάρωσαν το δημόσιο, σάρωσαν τις ΔΕΚΟ, σάρωσαν, στο τέλος, την κοινωνία, καταργώντας την αξιοκρατία και καθιερώνοντας την ήσσονα προσπάθεια. Και δεν θα βρίσκονταν ζάπλουτοι άνθρωποι από το πουθενά, με μοναδικό προσόν την κομματική διασύνδεση ή το λάδωμα την κατάλληλη στιγμή.
Τώρα, όμως, που μιλάμε έχουμε κάποιες υποχρεώσεις - οφείλουμε να επιστρέψουμε στους δανειστές μας τα χρήματα που μας δάνεισαν, έστω και κουτσουρεμένα κατά 100 δισεκατομμύρια ευρώ. Οφείλουμε να πληρώσουμε παλιά ομόλογα (κάτι σαν παλιά γραμμάτια) που λήγουν. Οφείλουμε να αρχίζουμε σιγά-σιγά να χτίζουμε ένα απόθεμα, ένα περίσσευμα, και από αυτό να δίνουμε στους πιστωτές μας. Είναι ζήτημα ηθικής και αξιοπρέπειας για πολλούς από εμάς. Αλλά, σε κάθε περίπτωση, είναι και ζήτημα πρακτικό: εάν παύσουμε να εξυπηρετούμε τις υποχρεώσεις μας, εάν απομονωθούμε από την υπόλοιπη παγκόσμια οικονομία, θα καταρρεύσουμε. Βασικά εισαγόμενα υλικά, καύσιμα, τεχνολογία θα μας λείψουν. Είναι απαραίτητο να βρούμε τρόπο να επιπλέουμε οικονομικά, να διατηρήσουμε έσοδα περισσότερα από τα έξοδα. Και υπάρχει και μία ακόμη αλήθεια: τα έσοδα επίσης κοντεύουν να καταρρεύσουν - μία αγορά χωρίς ανταγωνιστικότητα, με υπερφορολόγηση, με τεράστιες επιβαρύνσεις μη-μισθολογικές στο εργατικό κόστος, με συνεχώς συρρικνούμενη κατανάλωση, πόσα φορολογικά έσοδα θα μπορεί να προσφέρει; Καθημερινά η αγορά αυτή μικραίνει, κλείνουν επιχειρήσεις, μένουν εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας άνεργοι. Πόσο μακρυά είμαστε από μία άνευ προηγουμένου κοινωνική έκρηξη; Όσο και ν' αυξήσουμε τους φορολογικούς συντελεστές, με την εντελώς ορατή, πλέον, μείωση της φορολογικής βάσης, τα έσοδα του κράτους δεν θα μπορέσουν να διατηρηθούν ούτε καν στα σημερινά επίπεδα.
Λένε ψέματα, επομένως, όσοι ισχυρίζονται ότι το κράτος μπορεί να στηρίξει την αποπληρωμή των υποχρεώσεών του βραχυπρόθεσμα σε αυξημένα φορολογικά έσοδα. Λένε ψέματα και με τον τρόπο τους όσοι αποκρύπτουν ότι τα βασικά έξοδα του Δημοσίου είναι τα έξοδα που δίνει για να αμείβει τους υπαλλήλους του, για να τους συνταξιοδοτεί και για να επιχορηγεί τα άλλα ασφαλιστικά ταμεία. Αλλά λένε ψέματα κι αυτοί που επαγγέλλονται άμεση μείωση των φορολογικών συντελεστών, χωρίς να αποκαλύπτουν πώς η βραχυπρόθεσμη μείωση των φορολογικών εσόδων συμβαδίζει με την εκπλήρωση των αντίστοιχων δανειακών υποχρεώσεων της χώρας μας. Είναι υποκριτές όσοι αναγνωρίζουν τη μεγάλη ανάγκη για μείωση των φόρων/ των εσόδων του Δημοσίου, αλλά δεν τολμούν να προβάλουν, παράλληλα, την αντίστοιχη ανάγκη για δραστική περικοπή των δαπανών του Δημοσίου. Αν μειώσουμε τους φορολογικούς συντελεστές ναι, πράγματι, προσδοκούμε μία μεσοπρόθεσμη αύξηση των φορολογικών εσόδων - αλλά μέχρι τότε, τι; Πώς θα εξυπηρετήσουμε τις δανειακές μας υποχρεώσεις, πώς θα πληρώσουμε τις μισθοδοσίες και τις συντάξεις που θα οφείλει το Δημόσιο;
Υπάρχει ένας ελέφαντας που βρίσκεται στο σαλόνι, για τον οποίον κανείς δεν θέλει να μιλήσει: είναι το τεράστιο, σπάταλο, αναποτελεσματικό κράτος. Πάμπολλες υπηρεσίες του είναι πανάκριβες. Πάμπολλες δραστηριότητές του είναι άχρηστες, αρκετές μάλιστα είναι και επιβλαβείς για την οικονομία. Απασχολούμε εκατοντάδες χιλιάδες υπαλλήλους, που δεν τους χρειαζόμαστε στην πραγματικότητα - όχι με δική τους ευθύνη: περιττός υπάλληλος δεν είναι μόνον ο υπάλληλος που δεν επιδεικνύει στοιχειώδη ζήλο, αλλά και αυτός, που το αποτέλεσμα της δουλειάς του (που μπορεί να είναι και θαυμάσιο) δεν αγγίζει τους πολίτες. Αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορούμε να εξακολουθούμε να τους πληρώνουμε. Χρειάζεται αυτό να το πάρουμε απόφαση - η ηθική βάση της φορολογίας (για όσους την αποδέχονται) συνίσταται στο ότι τα χρήματα που εισπράττει το κράτος τελικώς διαχέονται για το κοινό καλό, η κρατική μηχανή υπάρχει για να παρέχει συγκεκριμένες υπηρεσίες προς τους πολίτες, όχι για να αυτοτροφοδοτείται. Κι έτσι απαιτείται να ελαφρύνουμε το κράτος από οποιαδήποτε παροχή είτε είναι πολυτελής (και μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτήν), είτε δεν μας προσφέρει κάτι ουσιαστικό, είτε απλώς προκαλεί βλαπτική επέμβαση στην αγορά. Είναι απαραίτητη η άμεση μείωση της φορολογίας - αλλά, ως αντιστάθμισμα, χρειάζεται και η άμεση μείωση του κράτους.
Το τελευταίο πράγμα που κρύβουν πολλοί που αναζητούν την ψήφο μας, και είναι κρίσιμο, είναι το πόσο κοντά είμαστε στην ολοκληρωτική κατάρρευση της αγοράς- που θα φέρει εκμηδενισμό των δημοσίων εσόδων, τα οποία δεν θα μπορούν να αναπληρωθούν από πουθενά. Είμαστε σε μία κατάσταση, όπου η αδράνεια οδηγεί στην καταστροφή - όχι στην επιδείνωση, αλλά στην κατάρρευση, στην πλήρη χρεωκοπία. Στη Δράση και τη Φιλελεύθερη Συμμαχία μιλάμε για απότομη περικοπή του Δημοσίου, μέχρι και 400.000 απολύσεις, αναζητούμε τον τρόπο ομαλής μετάβασης των απολυομένων υπαλλήλων στον ιδιωτικό τομέα. Μας κατηγορούν για αναλγησία - όμως η πραγματική αναλγησία, το πραγματικό έγκλημα εις βάρος του ελληνικού λαού, θα συντελεσθεί εάν τον ξεγελάσουν, αποκρύπτοντας την πραγματικότητα, και τον οδηγήσουν στην κατάρρευση, στο σημείο χωρίς επιστροφή. Και δεν θα έχει κανένα νόημα τότε κάποιοι να πουν: "Σας τα λέγαμε"!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου